“Gisteravond dacht ik nog: Jammer dat ik geen geldige reden heb om af te zeggen. Vandaag ben ik blij dat ik hier ben geweest.”
We doen een slotronde in de intervisiebijeenkomst: Hoe kijk je terug op de bijeenkomst van vandaag? Zijn er nog zaken blijven liggen om te bespreken voordat we afronden?
Een groep directeuren die onder onze begeleiding (Loes Everts en ikzelf) regelmatig bij elkaar komen voor een intervisiebijeenkomst. Eén van hen vertelt: “Gisteravond dacht ik nog: Jammer dat ik geen geldige reden heb om af te zeggen. Vandaag ben ik blij dat ik hier ben geweest.”
Drie anderen bevestigen dat ze dezelfde gedachte hadden gehad.
Het gebeurt vaak.
Een intervisiebijeenkomst, die in de drukke agenda als tijdrovend wordt ervaren.
Een bijeenkomst die echter, bij nader inzien tijd, creativiteit, oplossingen en energie oplevert.
Wat gebeurt er dan in die paar uur dat ze bij elkaar zijn, dat die omslag van het ene uiterste naar het andere uiterste gaat?
Intervisie is niet zomaar een bijeenkomst, niet te vergelijken met een ‘gewone’ vergadering, al zijn de uiterlijke kenmerken gelijk. Je reserveert tijd in je agenda, je komt bij elkaar (online of live), je bespreekt werk gerelateerde situaties en er komen actiepunten uit. In je hoofd spelen allerhande zaken die aandacht nodig hebben en dat levert druk op. Er is een voorzitter die de agendapunten bewaakt en die zorgt dat het doel van de bijeenkomst wordt bereikt.
Tot zover de parallellen met een gewone werkbijeenkomst. Nu de verschillen:
In intervisie neem je de casuïstiek als startpunt om je professionele ontwikkeling aan te zwengelen. Je kiest weloverwogen een praktijksituatie waar een hindernis in zit, waarin je een belemmering ervaart. Dat is de kapstok.
Intervisie is een leer-bijeenkomst, met een structuur die helpt om leer-rendement te behalen in korte tijd. Het is bovendien een vrijplaats om te kijken naar je handelen zonder erop afgerekend te worden, te onderzoeken wat er slimmer of beter kan, in vrijheid te leren en je handelingsmogelijkheden te vergroten. Het onderzoek doe je door te kijken in de spiegel die je collega’s je voorhouden en door te luisteren naar wat zij in jouw verhaal horen en zien.
De gespreksleider is ervoor om te zorgen dat dat leerproces, de veiligheid en de effectiviteit gewaarborgd wordt, zodat de deelnemers hun hoofd, hart en handen vrij hebben om te leren.
Dat is dus een wezenlijk ander doel, andere randvoorwaarden, andere rollen van de deelnemers en een andere uitvoering.
Wat er voor deze groep waardevol was aan de intervisiebijeenkomst? Dit is wat zij zelf benoemden:
- We kunnen hier dilemma’s bespreken, die we niet binnen hun organisatie willen of kunnen bespreken.
- We genieten van de herkenning in elkaars verhalen.
- We moeten even stilstaan en dat blijkt energie op te leveren.
- We ervaren steun doordat onze collega’s met ons meedenken.
- We ervaren dit als vrijplaats, én we merken dat we niet de enige zijn die tegen dilemma’s aan lopen.
- Soms is het slikken wanneer ik confronterende vragen krijg, waarmee ik naar mijn eigen handelen kan kijken, vanaf een afstandje, met een frisse blik.
- Er is ruimte om te lachen (of huiveren) als we onszelf gespiegeld zien in de reactie van collega’s.
- We zijn dankbaar voor de suggesties en oplossingen die we krijgen aangereikt, waarmee we met vernieuwde energie aan de slag gaan.
- Het is mooi om elkaar te horen en gehoord te worden, zonder oordeel.
Dat dus.
Daarom vinden wij het mooi om gespreksleider intervisie te zijn.
Meer weten over intervisie? Lees ook mijn blog Krachtige en betaalbare professionele groei
Jacqueline van ’t Spijker en Loes Everts zijn beide geregistreerd gespreksleider bij de Nederlandse Orde van Advocaten. Zij leiden intervisiegroepen voor hoogopgeleide professionals, in diverse sectoren, waaronder de advocatuur. Jacqueline en Loes werken samen vanuit de basiswaarden: Respect, eerlijkheid, vertrouwen en contact. Daarnaast kijken ze in het werk naar kwaliteiten en competenties en hoe ze kunnen ondersteunen in de ontwikkeling daarvan. Ze kijken, luisteren en voelen mee met klanten en verstaan ook de non-verbale taal. Zij geloven onvoorwaardelijk in het bespreekbaar maken van wat er speelt, door er met elkaar open en met respect naar te kijken.