Soms lijkt het of feedback geven een doel op zich is. “We moeten elkaar meer feedback geven.”
Alsof het gaat om het persoonlijke van de boodschap. Los van het doel dat je samen deelt.
Wanneer Loes Everts en ik gevraagd worden om in een programma het onderwerp feedback op te nemen, dan nemen wij altijd deze definitie als uitgangspunt: Een ander in openheid vertellen welk effect een gebeurtenis op jou heeft, zonder daar direct een oordeel aan te hangen, als start van een belangrijk gesprek.
Waarbij het ‘zonder oordeel’ vaak het lastigste element is, naast het verwoorden van wat je inhoudelijk te vertellen hebt.
Feedback geven is geen doel op zich. Feedback geven is de start.
Het is het begin van een belangrijk gesprek. Een gesprek dat je samen voert. Een gesprek met als doel en als uitkomst: een afspraak over de samenwerking en over het werk en het doel dat je deelt, waar je beide goed mee uit de voeten kunt.
Waarbij je in het gesprek allebei de gelegenheid neemt én krijgt, om jouw (professionele) visie naast die van de ander te leggen, over hoe je de opdracht die je samen te vervullen hebt, samen tot een goed einde brengt.
Met ‘samen’ als belangrijkste waarde.