In de afgelopen weken hebben mijn collega Loes Everts en ik een aantal video’s opgenomen. Tijdens de pandemie zijn we begonnen met een deel van ons trainingsmateriaal in video om te zetten. Toen was het noodzaak, nu hebben we er een mooi trainingsinstrument bij.
Deze video’s gebruiken we tijdens onze trainingen, soms als onderdeel van een voorbereidingsopdracht, soms als oefening tijdens een training, soms als borgingsopdracht na afloop van een bijeenkomst.
Er zit veel waarde in het geven van een demonstratie als trainer: Je helpt je deelnemers:
- Een idee te krijgen hoe het er in de praktijk uit zou kunnen zien
- De stof nog eens te herhalen in een andere vorm
- Het geleerde te verwerken, wanneer je een ‘kijkopdracht’ meegeeft
- Als opmaat naar ‘zelf doen’ als volgende oefening
Wij omschrijven het doel van de video voor onszelf heel nauwkeurig, maar we schrijven geen teksten. Het globale idee bespreken we, daarna verdelen we de rollen. Dat maakt de uitvoering zo spontaan en naturel mogelijk, door een echt gesprek te laten ontstaan binnen deze kaders. Daardoor is er van alles te zien, dat in het echte leven ook gebeurt: natuurlijke stiltes, non-verbale reacties, haperingen, interacties die echt zijn.
Deelnemers zeggen erover: wat fijn om het jullie te zien doen en daarvan te leren. Interessant om te horen wat de redenen zijn waarom jullie voor een bepaalde aanpak kiezen in een gesprek. Behulpzaam om de kunst te kunnen afkijken, en te zien dat jullie het ook niet perfect doen.
Voor onszelf is het ook leerzaam: Je ziet zelf ook eens terug hoe je de dingen doet. We krijgen vragen van deelnemers, die onszelf ook weer aanzetten tot reflectie. Het helpt ons om woorden te geven aan ons eigen proces, zodat deelnemers daar ook weer profijt van hebben.
En tot slot is het ook gewoon leuk om te doen, een taak op de to do lijst om naar uit te kijken.