Je coacht als een sherpa, zei hij tijdens ons laatste gesprek.
Verwonderd keek ik hem aan: Ik ken de uitdrukking niet, wat bedoel je?
Nou, zei hij, een sherpa leert je niet om te klimmen, maar hij maakt de weg wel gemakkelijker voor je en klimt met je mee. Zo heb jij dat bij mij ook gedaan in de afgelopen periode. Je hebt me dingen laten zien, me gespiegeld, me laten uitproberen en daarop reflecteren. Daar ben ik wijzer van geworden. Maar ik moest het wel zelf doen.
Wat een fijn compliment.
Het geeft me veel voldoening om iemand verder te helpen, terwijl hij op eigen benen kan blijven staan en zodoende kan ontdekken wat hij allemaal nog meer kan. Dat deed deze man goed, dat hoorde ik niet alleen in zijn verhaal, ik kon het ook zien.
Dit was het tweede traject dat ik afsloot deze week, en bij beide trajecten dacht ik: Ik wou dat ik voor-en-na foto’s had gemaakt, van hoe iemand erbij zit als hij met zijn vraag komt en hoe iemand erbij zit als het traject afgesloten wordt.
Om aan de persoon zelf te kunnen laten zien dat er niet alleen in de communicatie en samenwerking iets is veranderd, maar dat dat ook letterlijk zichtbaar is. In de rust die iemand uitstraalt, in het contact dat iemand maakt, in een zachtere uitdrukking, in de zelfverzekerdheid of kracht die hij uitstraalt.
Prachtig.